एप्रिल फुल बनाया.....

३१ मार्च २००६. रात्रीच्या ११ ते ११.३० ची वेळ. दुसरया दिवशी शनिवार, ऑफिसला सुट्टी असल्याने झोपेचे काही नांवच नव्हते. त्यावेळी मी, सुशिल [माझा ईंजिनिअरींगचा चा मित्र] आणि नितिन [माझा ज्युनिअर] असे आम्ही तिघे अंधेरीत एका फ्लॅट्वर रहात होतो. त्याच अपार्टमेंट मध्ये माझा आणखीन एक ईंजिनिअरींगचा चा मित्र निखिल, संजय [महा आळ्शी] आणि शिवा [वारणेचा वाघ] दुसरया फ्लॅट्वर रहात होते.

त्या रात्री मी माझ्या नेहमीच्या सवई प्रमाणे सर्व मित्रांना मिस कॉल्स मारत बसलो होतो. पण शेवटी माझेच मित्र ते...च्यामारी एकाने पण कॉल नाही केला. शेवटी मी आळ्शीला म्हण्जेच संजयला टार्गेट केले. तेथुन पण काही उत्तर नाही. वैतागुन झोपणार तोच नितिनला एक युक्ति सुचली. तो मला म्हणाला hey DJ [My Nick Name.] lets fool them.या नितिन बद्द्ल काय बोलायचे.एका वाक्यात वर्णन करायचे तर "गरीब गाय आणि पोटावर पाय". त्यानंतर आम्ही तिघांनी मिळुन त्या युक्तित थोडासा बद्ल केला.

मी आळ्शीला फोन केला. फोन उचलल्यावर त्याने २-४ शिव्या घालुन मी दिलेल्या मिस कॉल्स बद्ला घेतला.त्यानंतर.....

मी: अरे नितिनचा काही फोन वैगैरे आला होता काय ? २ दिवस झाले तो रूमवर आलेला नाही. साधा फोन पण केलेला नाही माकडाने.
आळ्शी: काय !
निखिल आणि शिवा: काय झाले रे संज्या? [त्या रूमवरचे वातावरण थोडेसे तंग]
आळ्शी: अरे काही भांडण वैगैरे नाही झाले ना तुमच्यात ?
मी: नितिनचे आणि सुशिलचे काही तरी बिनसले आहे. सुशिल काहीच सांगत नाही आहे. तु बघ ना नितिनला फोन करुन, कदाचित तुझा फोन उचलेल तो. एव्हडे बोलुन मी फोन ठेवुन दिला.

आमची युक्ति आता काम करु लागली होती. थोड्याच वेळात आळ्शीचा नितिनला फोन आला. आम्ही तो फोन कट केला. पुन्हा त्याने फोन केला. पुन्हा आम्ही तो कट केला. १० मिनिटांनी पुन्हा त्याचा फोन आला. आता मात्र आम्ही तो उचलला.

नितिन: बोल रे संज्या.
आळ्शी: अरे बाबा तु कुठे आहेस? कुडीने [My Nick Name॥no 2] सांगितले की तु २ दिवस झाले रूमवर गेलेला नाहीस. काय झाले?
नितिन: अरे काही नाही.मी ती रूम सोड्ली आहे. आता पुन्हा नाही जाणार मी त्या रूमवर.

एव्ह्डे बोलुन नितिनने फोन ठेवुन दिला.
नितिनचे हे बोलणे एकुन ते तिघे जण द्चकले. त्या नंतर निखिलने मला फोन लावला.

निखिल: कुड्या आता आम्ही नित्याशी बोललो. अरे तो असे...असे बोलत होतो.
मी: ओ.....तुम्ही आमच्या रूमवर येता काय? आपण सुशिलशी बोलुण बघु.

त्या तिघांना रूमवर बोलवण्या मागे देखिल एक कारण होते. त्यादिवशी आमच्या अपार्टमेंटची लिफ़्ट बंद होती. ते तिघे १ ल्या मजल्यावर आणि आम्ही तिघे ६ व्या मजल्यावर रहात होतो.

नित्या ला आम्ही किचन मध्ये लपायला सांगितले होते. सुशल्या चादर डोक्यावर घेउन पड्ला होता. एव्हड्यातच हे तिघे ह्ज़र झाले.मी दरवाज़ा उघड्ला. तिघे धापा टाकत टाकत वर आले होते. बिचारे ५ मज़ले चढुन बेकार दमले होते. त्या तिघांची ती अवस्था बघुन ईतके हसु आले होते...काय सांगु...कसे बसे हसु सावरत आत आलो. थोडयावेळेच्या शांततेनंतर निखिलने सुशल्यावर हल्ला चडवला.

निखिल: सुशल्या...काय झाले रे?
सुशिल: ..............................
निखिल: "आयला झोपलेल्याला उठ्वता तरी येते.....झोपेचे नाट्क करणारयाला कसे उठ्वायचे" असे म्हण्त त्याने त्याची चादर ओढुन घेतली.
सुशिल: झोपु दे रे मला.
निखिल: आयला एव्ह्डे मोठे झाला आहात काही समजते की नाही तुम्हाला? तुम्हाला माहीती आहे ना...आपण सगळे घरापासुन ४५० की.मी. दुर राह्तो ते [kolhapur - Mumbai...450 kms]...आणि तरीपण एकमेकाबरोबर भांड्ता. चल फोन लाव नित्याला.
सुशिल: मी काही नाही बोलणार त्याच्याबरोबर.
निखिल: संज्या नित्याला फोन लाव रे.
आळ्शी: मगाशी मी लावला होता. आता तु लाव.

त्याला शिव्या देत निखिलने नितिनला फोन लावला. फोनची रिंग आम्हा सगळ्यांनाच ऎकु आली. ते तिघे एकमेकांकडे बघु लागले. तेव्ह्ड्यात नितीन आतुन ओरड्त बाहेर आला.....एप्रिल फूल...एप्रिल फूल.....मी आणि सुशिल पण उठ्लो...एप्रिल फूल...एप्रिल फूल...

ते तिघे बिचारे मान खाली घालुन शांत बसले होते. एक शब्दही न बोलता ते निघुन गेले. आम्ही तिघे मस्त हसत हसत त्या रात्री झोपुन गेलो.दुसरया दिवशी सकाळी मात्र चहा प्यायला जाताना त्या तिघांनी कोल्हापुरी डिक्शनरीतल्या असतील नसतील त्या शिव्या आम्हाला हाद्ड्ल्या....

फूलचंद

अजुनही आठ्वतो आहे तो दिवस...असे काही स्पेशल नव्ह्ते घड्ले पण एक नवीन experience अनुभवला होता. १५ august 2008...माझ्या काकांची engagement होती.सलग तीन दिवस जोडुन सुटटी...त्यामुळे आमच्या सारख्या मुबंईत राहणारया कोल्हापुर करांसाठी एकप्रकारची पर्वणीच..आदल्या दिवशी म्हण्जेच १४ ला रात्री गाडी पकड्ली आणि १५ ला सकाळी कोल्हापुर॥

Engagement आणि family membersna भेट्त-भेट्त दिवस एकदम मजेत चालला होता.जेवण झाले आणि मग गप्पांना उत आला.गप्पा सुरु असतानाच माझ्या एक cousinla पान खाण्याची हुक्की आली.साहेबांनी ४ wheelar काढली आणि मग तो, मी आणि माझा भाउ असे आम्ही तिघे गाडीत बसुन पान खायला गेलो.Cousinne गाडी शारदा cafe जवळ्च्या एका पानपट्टीवर लावली.मी गाडीतच बसुन होतो.Cousin आणि माझा भाउ गाडीतुन उतरले.Cousinne मला विचारले "फूलचंद" घेणार काय रे? तसे पान म्हन्जे माझी उडी साधे पान किंवा मसाले पान ईथपर्यंनत्च...पण "फूलचंद" हा मसाले पानचाच एक प्रकार असेल असे समझुन मी त्याला बिनदास्तपणे हो म्हणुन सांगितले.जाताने त्याने पुन्हा विचारले..."फूलचंद with double रिमझिम" घेउ का?...माझे उत्तर..अरे घे रे बाबा चालेल...

२-३ मिनिटातच ते दोघे पान घेउन आले.Cousinne एक छोटेसे पान हातावर ठेवले.त्याअगोदर मी तसले पान कधी बघितलेच नव्ह्ते.क्षणाचाहि विसंब न करता मी ते तोंडात टाकले.काय सांगु....ईतके तिखट पान होते ते...कोल्हापुरातल्या कुठ्ल्याही(चमचमीत) खाणारया व्यक्तीला ते पान जड गेले असते.पट्कन मी ते पान अर्धे तोड्ले आणि पोटात ढ्कलले.गाडीत मी पुढच्याच सीट्वर बसलो होतो.थोड्याच वेळात या पानाचा असर असा काही झाला कि समोरील माणसांच्या ४-४ प्रतिक्रुती मला दिसायला लागल्या.शेवटी राहवले नाही म्हणुन cousinla विचारले काय आहे बाबा हे? तो म्हणाला ..अरे या अगोदर खाल्ले आहेस ना? मी नाक मुरड्त नाही म्हणालो.त्यावर तो म्हणाला ठिक आहे पण आता ते गिळु नकोस...मी म्हणालो अरे गिळु नको काय...अर्धे पान तर आधीच गिळले आहे. Then he said...व्वा... आता सीट्वर डोके ठेवा आणि निवांत बसा।

थोडयाच वेळात एकापाठोपाठ एक अशा उचक्या सुरु झाल्या.परीस्थीतीचे गांभीर्य लक्षात घेउन Cousinne गाडी साईड्ला उभी केली,आणि काही कळायच्या आतच...........होय.......दुपारचे सगळे जेवण बाहेर पडायला लागले.थोडे बरे वाट्ले की मी गाडीत जाउन बसायचो..पण गाडी सुरु झाली की पुन्हा ते सत्र सुरु.....हा खेळ थोडा वेळ सुरुच होता.थोड्याच वेळात आम्ही नव्याने झालेल्या hockey stediumchya आवारात आलो.गाडी पार्क केली आणि मी बाहेर वारयात जाउन बसलो.....बसतोय कुठला...एका piller la जाउन टेकलो.अंगातली सर्व energy अचानक गायब झाली होती.तिथेच थोडी शतपावली केली[cousin आणि भावाचा आधार घेउन] आणि गाडीत जाउन बसलो.cousinla म्हणालो भावा बस.....आता घरी सोड....घरी गेलो..आईला थाप मारली...आद्ल्या दिवशीचा प्रवास आणि दिवस भरातील धावपळ यामुळे डोके दुखत आहे म्हणुन....आणि मग नीद्रेच्या आहारी गेलो....

त्यादिवशी मला Kick बसणे [दारु आणि सिगारेट पीत नसल्यामुळे] म्हण्जे काय ते समझले.तेव्हापासुन त्या "फुलचंद्चा" परिणाम असा काही झाला आहे की मसाले पान देखील विसरुन गेलो आहे मी.....

रब ने बना दी जोडी.....

There Is An Extraordinary Love Story...
In Every Ordinary Jodi....

कालच "रब ने बना दी जोडी" बघितला.मंगळ्वार म्हन्जे...Vodafone Tuesday...एका तिकिटावर एक तिकिट फ़्री.तसा मी शाहरुकचा fan नाही.पिक्चरचा review पण इतका खास नव्ह्ता.मी पिक्चर बघायला गेलो होतो ते फक्त अनुश्का शर्माला पहायला....खरच.

पिक्चरची सुरुवात होते...शाहरुक (सुरी) आणि अनुश्का (तानी) train मधुन उतरतात...शाहरुक एका ordinary man च्या लूक मध्ये आणि अनुश्का नवरीच्या get up मध्ये....हो दोघांचे लग्न झालेले असते. पिक्चर flashback मध्ये जातो.Infact सुरी हा तानीच्या लग्नाला गेलेला असतो.पण तानीचा प्रेमी हा लग्नाआधीच एका accident मध्ये मरतो आणि तानी तिच्या वडीलांच्या सल्यानुसार सुरी बरोबर लग्न करते.

पिक्चर पुन्हा present मध्ये येतो.तो एक accident तानी मध्ये खुप बदल घडवतो.सुरी आणि तानी एकत्र रहात असुनदेखिल एकमेकापासुन दुर असतात.सुरी पंजाब पॉवर मध्ये काम करत असतो.[Panjab Power..Lighting up your life] .सुरी नेहमी तानीला खुश ठेवण्याचा प्रयत्न करत असतो तर तानी मात्र एकाकी जीवन जगत असते.पण सुरीचे प्रेम पाहुन तानी promise him 2 things.पहिली.. She will become good wife आणि दुसरी....... होय she will not be able to love सुरी... [Song - Hole Hole Ho Jayega Pyaar...]


दोघान्ची लाईफ़ बेचव अशी सुरु असते.एक दिवस तानी मार्केट मध्ये गेलेली असते तेव्हा तिची नजर एका पोस्टरवर जाते.Amrutsar मध्ये एक डान्स competition होणार असते.तानी घरी येते and she told suri about her interest in joining that competition.सुरी तयार होतो आणि तानीला competition मध्ये सहभागी होण्यास परवानगी देतो.एकडे सुरीला... तानीला dance करताना म्हन्जेच तिच्या मुळ रुपात पहायची ईच्छा असते.त्याची ही ईच्छा तो त्याचा एकमेव मित्र बॉबीला [Vinay Pathak] ला सांगतो. बॉबी ही गोष्ठ मनावर घेत्तो आणि सुरी चा makeover करतो आणि तिथेच जन्म होतो राजचा [Raaj.. Naam To Suna Hoga Na Tumne..].

राज देखिल तानी बरोबर dance competition मध्ये सहभागी होतो. योगायोगाने दाघे एकमेकाचे पार्ट्नर बनतात.मग काय practice sessions सुरु होतात.राज हा नेहमी तानी बरोबर flirting करत असतो तर तानी dance बद्द्ल एकदम serious असते.शाहरुक दिवसा राजची तर रात्री सुरीची भुमिका पार पाडत असतो.राज हा आपले प्रेम ऊघडपणे व्यक्त करत असतो तर सुरी ते लपवत असतो.

तानी राज ला Dance Pe Chance Mar Le च्या तालावर नाचायला शिकवते आणि ते दाघे competition च्या top 10 मध्ये पोहचतात.राज त्याच्या b'day ला तानीला I Love You म्हणुन रिकामा होतो [Song - Tuzhme Rab Dikhta Hain..]. एकडे तानीला पण राजमध्ये तिचा "रब" दिसायला लागतो. पण राज ला वाटत असते की तानीने सुरीवर प्रेम करावे.त्यासाठी तो[सुरी] एका japneas sumo बरोबर लढ्तो आणि त्याला हरवतो.ईकडे राज आणि तानी competition च्या final नंतर पळुन जायचे ठरवतात...... पुढे......Better You watch... तुमचे पण पैसे जाउ देत की राव...

मला हा पिक्चर आवड्ला तो खालील कारणांमुळे॥
१) अनुश्का शर्मा... दिसते मस्त... नाचते मस्त... आणि पुर्ण पिक्चर मध्ये ती free ली वावरले...She Rules....
२) मोजकीच पण मस्त गाणी...
३) शाहरुक ने उभा केलेला राज...The Macho Man...एकदम stylish...त्याची ती डोक्यावरुन हात फिरवण्याची style.... तानीला हाक मारण्याची style [तानी पार्ट्नर.......]...........Hey dear.. Never Fear.. Raj is Here.......एकदम झक्कास.....एक नंबर....

राज आणि तानी मधली गोल गप्पे [पाणि पुरी] खाण्याची competition.....अनुश्काने चालवलेली Bike...राज आणि तानीची dancing practise... विनय पाठकचा दमदार आभिनय.....आणि शाहरुकचे त्याच्या sisters सोबतचे म्हण्जेच काजोल, बिपाशा, लारा,प्रीती आणि राणी सोबतचे item song.... सगळेच मस्त...

पिक्चरच्या शेवटी म्हण्जे पार्टया... चुकवु नका....

अरे एक बोलायचेच राहिलो... हम है राही प्यार के.... फिर मिलेंगे....चलते चलते... :)